HET CONTACT MET JE
MOEDER VERBREKEN?
SYMBIOSETRAUMA
Het contact met je moeder verbreken, is dit een laatste taboe?
DE RELATIE MET JE MOEDER
SYMBIOSETRAUMA
DE RELATIE MET JE MOEDER
SYMBIOSETRAUMA
Wanneer je als volwassene vastloopt in de relatie met je moeder - doordat je in conflict komt met jezelf, omdat je niet JEZELF mag zijn - ga je vaak eerst een beetje afstand nemen, het contact beperken en wanneer het echt niet langer gaat, omdat je jezelf dreigt kwijt te raken, zie je soms nog maar één uitweg:
het contact
verbreken met je moeder.
Om je zo tegen haar negatieve afweermechanismen te beschermen. Hoe moeilijk dat ook is. Zij heeft haar trauma doorgegeven aan de volgende generatie door zich af te reageren op haar kind(eren) en de aandacht op zichzelf te vestigen in plaats van op haar kind(eren).
Dat is een besluit dat een volwassen kind niet zomaar neemt, daar is vaak een lange weg aan vooraf gegaan. Dan is er heel wat gebeurd en dat is al begonnen in jouw jeugd.
Misschien heb je al vaak aangegeven dat je geen kind meer bent en dat je als volwassene behandeld wilt worden, maar daar werd je volledig verkeerd in begrepen.
Of was je het ergens niet mee eens en gaf je je mening. Dat werd niet geaccepteerd. Zij voelde dit gelijk als een aanval, je kreeg verwijten en ze trok je mee in haar drama...... "Ik heb toch zo mijn best gedaan..... dit verdien ik niet.....ik bedoel het toch allemaal goed".......
Wanneer je bovenstaande reactie terugleest, dan lees je DRIE keer het woordje IK. Had je dat gezien? vast niet!
Terwijl je aandacht voor jezelf vroeg....... voor jouw behoeftes, gevoelens en verlangens en voor het hebben van een eigen mening, gaat het weer niet over jou maar over je moeder!
Daarmee wordt volledig voorbij gegaan aan jou als individu.
"IK KAN BIJ MIJN MOEDER NOOIT MEZELF ZIJN"
Wanneer je volwassen wordt, zal je trachten je los te maken van je moeder, maar soms krijg je die kans niet.
Je moeder ziet jou niet als volwassene, maar nog steeds als kind dat altijd beschikbaar is en dat nog altijd gehoorzamen moet, geen eigen mening mag hebben en net zoals vroeger gewoon moet zwijgen.
Zij zal jou als kind (en als verlengstuk van zichzelf) blijven behandelen. Ze luistert niet naar jouw behoeftes, naar jouw verlangens, maar dat is ook niet zo gek, want dat heeft ze ook nog nooit gedaan.
Had je vroeger de rol van de helper van je moeder, dan zal je moeder als je volwassen bent te pas en te onpas een beroep op jou blijven doen.
Ook al heb je nu je eigen leven en ben je nu volwassen. Je moeder vergeet dat je inmiddels misschien zelf moeder bent en je eigen leven hebt met je eigen gezin, met een eigen mening en eigen normen en waarden.
Een weg van aanpassen, aanpassen, aanpassen, gedogen, gedogen, gedogen. En je blijft gehoorzamen en je blijft jezelf eigenlijk ook nog steeds als (aangepast) kind gedragen.
Het is ook heel erg moeilijk om uit deze verstrikking te komen. Bang voor de reacties van je familie en van je omgeving.
Bang dat mensen jou niet zullen begrijpen en het gaan veroordelen. Maar zij weten niet waar jij inzit
en wat je als kind hebt gevoeld en meegemaakt. Dat je emotioneel bent verwaarloosd en mishandeld.
Totdat je op een dag volledig met jezelf in de knoop komt omdat haar gedrag zo botst met waar jij in gelooft, waar jij voor staat en met wie jij in je kern eigenlijk bent en zo naar verlangt te kunnen zijn.
Dan voel je dat je niet meer in die rol wilt zijn en op deze manier echt niet langer verder kunt in de relatie met je moeder.
Symbiose = één zijn, samen zijn, versmolten zijn
Autonomie = alleen zijn, zelfstandig zijn, onafhankelijk zijn
Ieder mens verlangt naar nabijheid en naar afgrenzing. Deze vitale behoeften van symbiose (liefde, warmte, erkenning, respect, gehoord en gezien worden in je behoeften en je verbonden voelen)
en autonomie (zelfstandig zijn, onafhankelijk zijn, alleen zijn) worden in de vroegste kindertijd door ouders vaak niet bevredigd. De hechting aan de moeder kan dan tot een symbiosetrauma bij het kind leiden.
De verstrikkingen die daaruit op zielsniveau
ontstaan, is de bron van de meeste relatieproblemen, als begin van verslavingsgedrag, angsten, depressies en zelfs burn-out.
Wat is het gevolg van een (volwassen) kind met een symbiosetrauma:
- Je voelt je niet geliefd, gehoord of gezien
- Je gelooft dat hoe je er uitziet belangrijker is dan hoe je als persoon bent
- Je voelde je niet gesteund wanneer je trachtte je ware zelf te ontwikkelen
- Je weet niet hoe je anderen moeten vertrouwen
- Je leidt onder je afgeremde emotionele ontwikkeling
- Je leeft voornamelijk in je hoofd
- Je vertrouwt niet meer op je gevoel, kunt niet benoemen wat je voelt
- Je hebt een constant gevoel van niet goed genoeg zijn gedurende je hele leven
- Je hebt geen rolmodel die jou heeft geleerd hoe je je emotioneel kunt verbinden
- Je had problemen met zelfstandig worden en onafhankelijk zijn van je ouders toen je opgroeide
- Of je bent juist (veel te vroeg) zeer zelfstandig geworden en hebt niemand nodig
- Je hebt wellicht vaak last van somberheid of depressieve klachten
- Je bent misschien angstig
- Je raakte al jong burn-out
- Je hebt wellicht onbewust Post Traumatische Stress
- En misschien wel lichamelijke en/of psychische klachten
- Zelfsabotage zoals verslavingsproblematiek en eetproblemen
- Je hebt moeite met een relatie aangaan en onderhouden
- Je bent een Pleaser, staat altijd voor anderen klaar, denkt altijd eerst aan anderen
- Wellicht heb je een relatie met een narcistische partner (gehad)?
WELLICHT HERKEN JE DIT OOK?
- Je gaat steeds vaker niet dan wel naar je moeder
- Je ervaart onrust wanneer je naar je moeder toe moet
- Je neemt steeds vaker afstand
- Je bent op je hoede wanneer je bij je moeder bent
- Je vertelt niets meer dat privé of persoonlijk is
- Je houdt je een beetje op de vlakte
- Praat over koetjes en kalfjes
- Je kan er niet jezelf zijn
- Je wilt het liefste niet meer gaan
Tip: wanneer je het contact wilt verbreken, vertel het aan niemand of alleen aan iemand die het snapt en jou kan steunen, verwijder alle contact die tot jou kan leiden: telefoon, social media, etc.
WELLICHT HERKEN JE ÉÉN OF MEER VAN DE VOLGENDE UITSPRAKEN?
- Ik ben mezelf kwijt
- ik weet niet of ik op mijn gevoel kan vertrouwen
- Ik heb moeite met grenzen stellen
- Ik heb moeite met mijn mening geven
- Ik heb moeite met voor mezelf opkomen
- Ik weet niet wie ik ben
- Ik weet niet wat ik leuk vind
- ik weet niet wat ik wil
- ik heb moeite met keuzes maken
- Ik ben nooit blij
- Ik pas me altijd aan anderen aan
- ik voel me altijd te veel
- ik voel me nooit goed genoeg
- ik ben angstig
- ik heb moeite met anderen te vertrouwen
- ik ben vaak eenzaam, voel me vaak alleen
- ik vind het moeilijk relaties aan te gaan en te onderhouden
WIL JE GEWOON JEZELF ZIJN EN LUKT HET JE NIET?
MAIL OF WHATSAPP MIJ GERUST MET JE VRAGEN.
Ook al staan we op eigen benen, onze ouders blijven belangrijk voor ons. De behoefte aan het warme contact, de onvoorwaardelijke liefde, de steun en erkenning om wie we zijn, raken we nooit kwijt.
....... maar soms, als er problemen zijn die niet opgelost kunnen worden, moeten we de band doorsnijden om er niet aan onderdoor te gaan.
Het vraagt moed, kracht en zelfbewustzijn om het contact met familieleden te verbreken en ons te richten op mensen met wie we wel een positieve, liefdevolle relatie hebben......
ADVIES VOOR DE MOEDER:
Weet dat goed functionerende gezinnen worden geleid door goed functionerende ouders - en dat houdt niet op als kinderen volwassen zijn.
Kijk eens goed naar jezelf. Onderzoek de impact van je gedrag. Zie het onder ogen. Neem daar de verantwoordelijkheid voor en verander dat gedrag zo nodig.
Als het tussen jou en je dochter niet goed zit, zoek het bij jezelf en niet bij je dochter.
Dat gaat het namelijk niet oplossen als je blijft wijzen naar de ander. Kijk naar je eigen aandeel. Wees eerlijk.
Kijk naar je eigen moeder-dochter band. Hoe was jouw band met jouw moeder? kon jou moeder er voor jou zijn?
Een oprecht gevoeld en uitgesproken excuus kan veel oude wonden helen.
