WAAROM WAS DE TOESPRAAK VAN

KONING WILLEM ALEXANDER ZO BIJZONDER?

 willem alexander toespraak 4 mei 2020

5 mei 2020

ERKENNING

Gisteravond sprak onze koning deze historische woorden: “Medemensen, medeburgers in nood, voelden zich in de steek gelaten…. onvoldoende gehoord…. onvoldoende gesteund….. Al was het maar met woorden. 

Ook vanuit Londen, óók door mijn overgrootmoeder, toch standvastig en fel in haar verzet. Het is iets dat mij niet loslaat.”

Eindelijk erkenning voor de vele mensen die zich niet gehoord, gesteund en in de steek gelaten hebben gevoeld. Niet erkend worden in je pijn is een vorm van emotionele | psychische mishandeling. 

Daarmee wordt onze koning een Wetende Getuige en laat hij zien dat hij in de spiegel heeft gekeken van zijn eigen familiegeschiedenis. Een Wetende Getuige kun je pas zijn als je je werkelijk kunt verplaatsen 

en werkelijk kunt invoelen in wat dit met de ander moet hebben gedaan en welke gevolgen dit moet hebben gehad voor het verdere leven.

Door in deze spiegel te kijken is hij tot het inzicht gekomen dat zijn overgrootmoeder tekort is geschoten in het aanvoelen wat er nodig was en daarmee legt hij de verantwoordelijkheid bij haar terug. Een kind, 

een kleinkind, kan immers nooit verantwoordelijk gehouden worden voor de daden van zijn ouders en grootouders. Door deze erkenning doorbreekt hij ook de cirkel van het intergenerationeel trauma van 

WOII voor de kinderen en kleinkinderen die lijden onder het destijds niet erkende oorlogstrauma van hun ouders.

Met de woorden “het is iets wat mij niet loslaat” geeft onze koning aan dat hij het niet kan begrijpen, waarom zij niet meer empathie heeft getoond naar de mensen die zo vreselijk hebben geleden, zulke 

vreselijke dingen hebben meegemaakt. Omdat onze koning zich kan verplaatsen en kan invoelen in wat dat met deze mensen moet hebben gedaan, zijn hem de ogen geopend en kan hij kritisch kijken naar wat er werkelijk was en wat niet goed is gegaan.

Ook een kind dat zich enerzijds vernederd en veracht voelt, mishandeld door de eigen ouders en zich anderzijds verplicht voelt deze ouders te respecteren, lief te hebben en de pijn onder geen beding te uiten,

moet - om te overleven - zijn emotionele pijn diep wegstoppen en zijn ogen sluiten voor het gedrag van de ouders. Het zoekt de schuld bij zichzelf en houdt daarmee de ouders de hand boven het hoofd. 

Het ondergaat de vernederingen en verachtingen gelaten. Het blijft gehoorzamen zonder vragen. Om in het later leven geconfronteerd te worden met allerlei problemen zoals hechtingsproblemen en daarmee 

het aangaan van relaties, relatieproblemen, zich onzeker voelen, moeite met vertrouwen, angst, depressie, verslavingsproblematiek, eetproblemen en werkgerelateerde problemen, tot er op een dag een Wetende Getuige is die dit (volwassen) kind de ogen voorzichtig opent.

—————-

Ik ben therapeut & trainer, gespecialiseerd in de gevolgen van jeugdtrauma (vroegkinderlijke chronische traumatisering). 

In mijn praktijk ben ik dagelijks de Wetende Getuige voor cliënten die als kind hun ogen moesten sluiten voor hun eigen kinderleed en daar nu als (jong)volwassene mee worden geconfronteerd,

omdat ze vastlopen in relatie en werk en wat zich ook vaak uit in lichamelijke en psychische problemen.